Η Εκτός Σχεδίου Δόμηση στην Ελλάδα: Νομικές και Χωρικές Διαστάσεις.

Η εκτός σχεδίου δόμηση της ελληνικής υπαίθρου είναι αποτέλεσμα ιστορικών γεγονότων που βίωσε η χώρα στην κοινωνινο-οικονομική κατάσταση των Ελλήνων. Ο δε κατακερματισμός της γης, η μικροϊδιοκτησία και η δυνατότητα δόμησης των εξωαστικών περιοχών συνιστούν το αποτέλεσμα της σχεδόν ανύπαρκτης οικιστικής πολιτικής και πολιτικής γης.
Σε συνδυασμό με την συνταγματική προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας και του θεσμικού πλαισίου της εκτός σχεδίου δόμησης, δημιουργήθηκε το δεδομένο ότι η ιδιοκτησία γης συνεπάγεται τη δυνατότητα δόμησης. Φυσικό επακόλουθο αυτών, η ύπαιθρος από ασκεπής και ανοικτός χώρος να μετατραπεί σε περιοχή εξυπηρέτησης οικιστικών αναγκών ή άλλων σημειακών δραστηριοτήτων (βιομηχανικών ή τουριστικών) και όχι εκτατικών δραστηριοτήτων (αγροτικών) σύμφωνα με τον αρχικό προορισμό, προκαλώντας επιπτώσεις όπως η αλλοίωση και καταστροφή του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, συγκρούσεις χρήσεων γης και προβλήματα στο σχεδιασμό.
Βάσει των κατευθύνσεων και των προτεραιοτήτων του στρατηγικού σχεδιασμού σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, που πλέον υπάρχει στην Ελλάδα και στην εφαρμογή αντισταθμιστικών και δημοσιονομικών εργαλείων, προσαρμοσμένων στην ελληνική πραγματικότητα, γίνονται κάποιες προτάσεις που αφορούν στην τροποποίηση των όρων δόμησης της εκτός σχεδίου περιοχής και στην επιτάχυνση του σχεδιασμού των χρήσεων γης του εξωαστικού, χωρίς να παραβλέπονται τα ανθρώπινα δικαιώματα της προσωπικής ελευθερίας και ατομικής ιδιοκτησίας, που προβλέπονται από το Σύνταγμα της Ελλάδας.